Οδοιπορικό εν μέσω θερμής περιόδου

Κι ενώ ελάχιστες μέρες απομένουν για να γίνουμε ξανά στο ίδιο έργο θεατές, περιφέρομαι στους δρόμους που αγάπησα, προσπαθώντας να αποφύγω τις περιρρέουσες καρέκλες των αναψυκτηρίων που μού στερούν ζωτικό χώρο από την περιπατητική μου ελευθερία, ενώ η κακοφωνία των οχημάτων που υπερχείλησαν το τρύπιο δοχείο της χωροταξικής ανοχής μας επιτίθεται με βάναυση αγριότητα στην εύθραυστη ηρεμία που συνειδητώς ενδύομαι κάθε πρωί. Τα άναρχα και αλλεπάλληλα κορναρίσματα, με διαπερνούν βιαίως, αφήνοντας μέσα μου χρόνια στίγματα της νοσηρής ψυχοπαθολογίας των πάσης φύσεως όντων που τα προκαλούν. Έλλειψη εκπαίδευσης; Μειωμένη αντίληψη; Αντανακλαστικά ψυχικών αντιποίνων; Κούραση και εκνευρισμός με σωρευτικές τάσεις; Οδική συμπεριφορά δεκαετιών που πλέον έχει γίνει δεύτερη φύσις; Όλα αυτά μαζί θεμελιωμένα πάνω στην προαιώνια εκρηκτική ιδιοσυγκρασία του έλληνα...
Σφίγγω τους τραπεζίτες μου και συνεχίζω. Σε κάθε βήμα παραμονεύει κι ένας κακόγουστος ήχος κινητού τηλεφώνου συνοδευόμενος από μονόλογο στα 80dB, λες και είμαι υποχρεωμένος κάθε στιγμή της ζωής μου να υπομένω τα μονομερή κρωξίματα του αποβλακωμένου τηλεορασόπληκτου ψυχισμού της καφετέριας. Νισάφι πια.

Βρίσκω προσωρινό καταφύγιο σε κάποια δημόσια υπηρεσία για να αντιμετωπίσω την ακατέργαστη, κερασφόρου προελεύσεως, ευγένεια της υπαλλήλου. Με ύφος που υποδηλώνει το ανοσιούργημα που έκανα να μην την αφήσω να ολοκληρώσει το τσιγάρο της, μουγκρίζει: -Τι θες; -Την κεφαλήν σου επί πίνακι, παρά λίγο να ήταν η αυτόματη αντίδρασή μου, επανήλθε ασθμαίνουσα όμως η πρωινή μου ηρεμία, κι έτσι αποφεύχθηκαν τα χειρότερα. Μια εκτύπωση και μια υπογραφή αργότερα, χωρίς να δεήσει να με κοιτάξει καν, βουτώ εκ νέου στην "πολυπολιτισμική" κατωφέρεια της πόλης με τις αισθήσεις μου να βομβαρδίζονται από προεκλογικές ατσαλάκωτες διαφημίσεις με "τρυφερό" περιεχόμενο, "μάτσο" δηλώσεις τραγικώς στερουμένων ουσίας, βαρύγδουπες εξαγγελίες για αναλήψεις καταστροφικών έργων, έναν πακτωλό εκατομμυρίων στο βωμό της εφήμερης διακυβέρνησης. Δεν τολμώ να σταματήσω κάπου για έναν φραπέ γιατί στο ημίωρο που θα αφιερώσω, ορδές επίδοξων πωλητών με σύμπακτους δίσκους ανόμως αποκτηθέντες θα πολιορκήσουν σθεναρά την παραπαίουσα ηρεμία μου. Παίρνω το δρόμο της επιστροφής...

Φτάνω στην 50χρονη πολυκατοικία που διαμένω. Διακινδυνεύω για πολλοστή φορά την άνοδο με τον πανάρχαιο ανελκυστήρα που αρτηριοσκληρωτικώς αρνούνται οι ένοικοι να αλλάξουν, και 53 δευτερόλεπτα αργότερα βρίσκομαι στον έβδομο. Στέκομαι στο μισοσκότεινο δωμάτιο να μαζέψω τις σκέψεις μου όταν χωρίς προειδοποίηση θρυμματίζεται για ακόμη μία φορά η ησυχία γύρω μου από λυσσαλέα γαυγίσματα σκύλων του κάτω ορόφου. Σχεδόν αμέσως ανταπαντούν συμπαθέστατα τετράποδα της διπλανής και δύο απέναντι πολυκατοικιών, και γνωρίζω πλέον ότι η ηρεμία μου εξανεμίζεται για πολλές ώρες ακόμα. Οκτώ είναι τα τετράποδα που βρίσκονται σε απόσταση βολής. Εδώ και τρία χρόνια. Μία εκ των ημερών...

Οι νόμοι φτιάχνονται για να μην τηρούνται. Οι παράνομες δοσοληψίες πληθαίνουν, τα σκάνδαλα πολλαπλασιάζονται, οι άνεργοι "με περισσότερα προσόντα από όσα απαιτούνται" αυξάνονται με γεωμετρικό ρυθμό, τα λιγοστά μας δάση κατακαίονται κατά συρροήν, εμάς όμως μας ενδιαφέρει η μαρμαρόστρωση της πλατείας Γούναρη, οι Ολυμπιακοί αγώνες της Θεσσαλονίκης, οι υποθαλάσσιες αρτηρίες και τα υπόγεια τούνελ κάτω από το Χορτιάτη, η καταστροφική αναδιαμόρφωση της πλατείας Αριστοτέλους, οι ποικιλόχρωμες αντεγκλήσεις από βετεράνους και wannabe ολετήρες της κοινωνικής και προσωπικής μας ζωής, το θεαθήναι σε όλα τα μήκη και τα πλάτη των ερτζιανών...

Συλλυπητήρια. Σε λίγο τελειώνει άλλη μια προεκλογική περίοδος. Και το σχέδιο ακολουθείται κατά γράμμα...

"Οὐδέν ἕρπει ψεῦδος εἰς γῆρας χρόνου." -Σοφοκλῆς