Όχι, δεν φοβάμαι την ξύλινη γλώσσα των πολιτικών, αριστερών και δεξιών. Εχει πάψει εδώ και χρόνια να με εξαγριώνει, δεν με αγγίζει καν, την προσπερνώ, δεν με αγγίζει ή με κάνει να χαμογελώ ειρωνικά.
Τη δική μου ξύλινη γλώσσα φοβάμαι κάθε που είναι να ασχοληθώ με τα της πόλης. Ιδιαίτερα τις προστακτικές της.
Και πιο πολύ εκείνη το αυτιστικό κόλλημα στα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα (λιτότητα, ανεργία, φτώχια) που σε καθιστούν αδρανή μπροστά στα «μικρά» (επίπεδο ζωής, συγκοινωνίες, πράσινο, αισθητική της πόλης και των ανθρώπων).
Γιατί τα λέω αυτά;
Διότι, προς Θεού (ή προς Λένιν) ΔΕΝ ψηφίζουμε στις Δημοτικές εκλογές «ενάντια στη Λιτότητα και τον Αυταρχισμό» ΓΑΜΩΤΟ! Ούτε για να μετρήσουμε ποιο κόμμα την έχει πιο μεγάλη! Ούτε για να αλλάξουμε πολίτευμα! Ούτε για να τιμήσουμε τους αγωνιστές της εθνικής αντίστασης και του αντιδικτατορικού αγώνα!
Ψηφίζουμε για το πώς και που θα ζήσουμε την κάθε ημέρα μας!
(Πάλι «ξύλινος» έγινα;)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου