Φάτε χώμα, ρε!

Όλες μας οι "ενοχλήσεις" προς το τμήμα οδοποιίας του ατσαλάκωτου δήμου είχαν πέσει στο κενό τα προηγούμενα χρόνια. Μην βιάζεστε, έλεγα στους συγκάτοικους της πολυκατοικίας, πλησιάζουν εκλογές. Κάποιοι με θεωρούσαν υπερβολικό, κυνικό, αν όχι ξερόλα.

Τέλη Ιούνη ξεκίνησαν να πληγώνουν το δρόμο κάτω από το μπαλκόνι μας . Κομπρεσέρ και καυσαέριο, εκσκαφείς και χωματουργικά, εργάτες με λερωμένα ρούχα και μηχανικοί πιο κουστουμάτοι με τα χαρτιά στα χέρια και τα γυαλιά στα μάτια. Και δώστου να κλείνουν το δρόμο και δώστου νεύρα για το που θα παρκάρουμε.

Μιλάμε για ένα κομμάτι δρόμου περίπου 150 μέτρα σε μήκος και 6-7 μέτρα πλάτος. Χαρήκαμε στην αρχή, ο δρόμος δεν παιζόταν από τη λασπούρα που είχε αφήσει ένα προηγούμενο συνεργείο.

Ιούλιος είχε μπει, είχαν σφίξει και οι ζέστες και το γεφύρι της Άρτας δεν έλεγε να τελειώσει. Τουλάχιστον θα μας φτιάξουν πεζοδρόμιο, σκέφτηκα. Πήραμε και τις διαβεβαιώσεις από το μηχανικό ότι, ναι, θα υπάρχει φαρδύ πεζοδρόμιο, γιατί ο δήμος "θέλει τη γιαγιά να μπορεί να σπρώχνει το καρότσι, γιατί νοιάζεται για το δημότη - φίλο με κινητικά προβλήματα". Επίσης έπρεπε να πάμε ως επιτροπή πολυκατοικίας να πληρώσουμε το ειδικό τέλος και να προμηθευθούμε το ειδικό σήμα για να έχουμε το δικαίωμα να παρκάρουμε στην πιλοτή της πολυκατοικίας.

Όταν πιάσαμε τέλη Ιούλη τα νεύρα είχαν τσιτωθεί. Το πεζοδρόμιο δεν προχωρούσε. Ο δρόμος παρέμενε με χώμα. Βέβαια είχαν επιτρέψει τη διέλευση των αυτοκινήτων. Σκόνη, σκόνη, σκόνη. Αυτό αναπνέαμε μέχρι τα μέσα του Αυγούστου.

Το πρόβλημα ήταν η ασυνεννοησία μεταξύ των υπηρεσιών του Δήμου Θεσσαλονίκης και της ΔΕΗ. Ένα "κυτίο" στα σπλάχνα του πεζοδρομίου ήταν το μήλο της έριδος. Όποτε καλούσαμε τους μεν, μας έλεγαν ότι δεν είναι δική τους αρμοδιότητα και ότι περίμεναν τους δε για να συνεχίσουν. Μετά από απειλές μας για εξώδικο, φάνηκε συνεργείο της ΔΕΗ. Κάλυψαν τη χαβούζα σε μια ημέρα.

Αρχές Σεπτέμβρη είδαμε την πρώτη πίσσα. Και το πλάτος του πεζοδρομίου να μειώνεται στα 70 εκατοστά με ενδιάμεσες τις κολώνες τηςΔΕΗ...

Είχαμε συνειδητοποιήσει ότι είμαστε από τους "τυχερούς". Μπορεί να είχαμε εισπνεύσει την άπειρη σκόνη. Ωστόσο, στους πιο δίπλα δρόμους τώρα περνάν τα ίδια. Βουλιάζοντας σε λάσπες. Τουλάχιστον αυτοί μπορούν να το απολαύσουν πίνοντας το φραπέ τους από το μπαλκόνι...