19 Οκτωβρίου 2006

Προσωπικές Ιστορίες

Τελικά ορισμένες φορές η αποφασιστικότητα, η θέληση για αλλαγή και η τάση να γίνει κάποιος αδέκαστος κριτής πέφτει έρμαιο της επικίνδυνης άγνοιας των δημοσιογράφων. Μετά έρχονται τα δάκρυα, τα "συγγνώμη" και άντε να μαζέψεις τα ασυμμάζευτα, αγαπητή μου υποψήφια δήμαρχε. Αλλά δε φταίς εσύ. Είπαμε. Εκδότες και δημοσιογράφοι, οι μεγάλες πληγές της ελληνικής κοινωνίας.

Δε γράφω περισσότερα γιατί δεν έχει νόημα να ασχοληθεί ο κόσμος με τα προσωπικά μου. Πάντως η ενασχόληση με τα κοινά φθείρει. Το λέω αυτό σαν συμβουλή - και στον Oneiro που θέλει να ασχοληθεί αλλά και σε όλους όσοι γράφετε σε αυτό το blog. Για περισσότερα, όταν θα τα πούμε στο Emigre. Όσοι θέλετε να σας σηκωθεί η τρίχα κάγκελο είστε καλεσμένοι.

Τώρα όντως έχω και εγώ δίλλημα για το τι θα ψηφίσω.

2 σχόλια:

Mave είπε...

Είναι θαμμένο μέσα στην Κρυψίνοια το post? ή μου φαίνεται ? Εκτός και αν αφορά πράγματι πολύ προσωπικά δεδομένα οπότε πάω πάσο....:)

Ttallou είπε...

emigre?
Πες μας πού και πότε!