και τώρα τι;

Έπεσε σήμερα το απόγευμα στα χέρια μου η Athens Voice αυτής της εβδομάδας. Μέσα σε όλα φιλοξενούσε κι ένα άρθρο του Σπύρου Βούγια για – τι άλλο; - το θέμα των δημοτικών εκλογών και τη συνεχιζόμενη επικράτηση συντηρητικών υποψηφίων. Στέκομαι ιδιαίτερα σε ένα σημείο, όπου γίνεται αναφορά στις δημοτικές εκλογές του 1986: «η δημοκρατική ενότητα είχε διασπαστεί ανάμεσα στο δήμαρχο Θεοχάρη Mαναβή, που υποστήριζε το ΠAΣOK, και τον υποψήφιο της Eνωμένης Aριστεράς Στέλιο Nέστορα. Πολλοί από εμάς (απόλυτοι και ανυποψίαστοι για το τι επρόκειτο να ακολουθήσει) ρίξαμε λευκό στο δεύτερο γύρο και αφήσαμε τον δήθεν κεντρώο κ. Kούβελα να επικρατήσει». Αυτό σηματοδοτεί κατά τον κύριο Βούγια τη μετάβαση σε μια άλλη, σκοτεινή εποχή για την πόλη. Δεν αμφισβητώ, φυσικά, την πολυδιάσπαση της αριστεράς (βάζω και το ΠΑΣΟΚ μέσα εφόσον η ΝΔ αυτοχαρακτηρίζεται πλέον κεντρώο κόμμα) και το γεγονός πως ενώ αυτοί δι’ ασήμαντον αφορμή (ή μήπως όχι;) είναι έτοιμοι να τραβήξουν τις χαντζάρες, η ενωμένη δεξιά (όλοι μαζί μπούγιο – κεντροδεξιοί ευρωπαϊστές και μη, χριστιανορθόξοι, εθνικιστές, χουντόμουτρα κλπ κλπ) κάνει τη δουλίτσα της και εκλέγει δημάρχους και νομάρχες με 55%. Αλλά αν όλοι αγανακτούν και όλοι σκέφτονται αλλιώς στη Θεσσαλονίκη τότε πώς εκλέγονται ακριβώς οι εν λόγω κύριοι; Μήπως το λευκό δεν είναι το χρώμα της αθωότητας όταν πρόκειται για μια εκλογική αναμέτρηση; Ήμουν αρκετά μικρή το 1986 και για να ψηφίζω αλλά και να ξέρω από κόμματα και πολιτική αλλά από τότε βλέπω να επαναλαμβάνεται η ίδια ιστορία. Διαπιστώνω λοιπόν εκ των εξελίξεων. Και πού καταλήγω; Πως εκείνοι οι πολλοί απόλυτοι (το μόνο σίγουρο) και ανυποψίαστοι (;) στους οποίους αναφέρεται ο Βούγιας (και πάλι καλά που έχει τη σύνεση να εντάξει και τον εαυτό του σε αυτούς εκ των υστέρων) είχαν τελικά πολύ μεγαλύτερη επίδραση και επιρροή στην ελληνική πολιτική σκηνή των τελευταίων 20 χρόνων από ό,τι τους καταλογίζεται και από ό,τι οι ίδιοι αναγνωρίζουν στους εαυτούς τους. Γιατί από τότε (δηλαδή για κάποιον κάτω των 30, από πάντα) αυτοί οι πολλοί – ας τους ονομάσουμε εν συντομία «ομάδα 7%» - άνοιξαν το δρόμο του μηδενισμού που μεταφράζεται σε αποχή από τις εκλογικές διαδικασίες, πολιτική αφασία και τελικά απαξίωση. Ασφαλώς δεν είναι πρόθεσή μου να θίξω ένα συγκεκριμένο κόμμα. Δε με απασχολεί κανένα κόμμα στις δημοτικές εκλογές. Στις δημοτικές εκλογές νομίζω (μπορεί να κάνω και λάθος) πως ψηφίζει κανείς άτομα. Όχι γιατί έχουν πάρει μετάλλιο (δεν είναι μόνο η Βούλα, έχει κι ο Γατόπαρδος αν δεν με απατά η μνήμη μου), επειδή μας φαίνονται συμπαθείς και αξιοπρεπείς (όλοι οι δήμαρχοι των Αθηνών συμπεριλαμβανομένου του Κακλαμάνη, που δεν βλέπω πώς μπορεί καν να πάει σε 2ο γύρο), επειδή τους κάνουμε χάζι (και μετά γίνονται τηλεοπτικά πρόσωπα ή βουλευτές) ή επειδή σπάμε πλάκα μαζί τους (και δε φοράνε στρινγκ). Αλλά επειδή μπορούν να κάνουν κάτι για την πόλη. Ή έστω διαφαίνεται να έχουν μια πρόθεση να κάνουν κάτι. Το έχω ξαναγράψει σε αυτό το ιστολόγιο πως ο μόνος δρόμος εξόδου από το λαβύρινθο στον οποίο έχει εγκλωβιστεί η Θεσσαλονίκη (για την Αθήνα τα πράγματα είναι διαφορετικά και όσο για την υπόλοιπη Ελλάδα βλέπω με χαρά πως εκλέγονται και υπερκομματικοί υποψήφιοι εδώ και χρόνια) δεν είναι η συμπαράταξη όλων των προοδευτικών δυνάμεων. Εξάλλου είναι αναπόφευκτο κάποια στιγμή να τα χαλάσουν στη μοιρασιά. Το ζήτημα είναι να βγει κανείς από τη λούμπα των κομμάτων εν γένει. Μιλούσα προχθές με μια φίλη μου, μέλος του ΠΑΣΟΚ. Ήταν κάπως πεσμένη από τα μαντάτα που λαμβάνει το κόμμα για τη Θεσσαλονίκη αλλά είπε πως δε θα κάνει τη χάρη στη δεξιά να χαρεί ψηφίζοντας το Μπουτάρη και αποδεικνύοντας πως το ΠΑΣΟΚ έκανε λάθος επιλογή. Άσχετα με το ποιός θα πάει τελικά στο δεύτερο γύρο (αν υπάρξει) με τον Παπαγεωργόπουλο, έχει αξία να κατέβει κανείς να ψηφίσει για άλλη μία Κυριακή. Δε θα του κοπούν δα και τα χέρια. Αλλά όχι λευκό. Δε γουστάρεις το ΠΑΣΟΚ; Νομίζεις πως είναι μπασταρδεμένο κόμμα και ντεμέκ προοδευτικό; Με γειά σου ψήφισε τη ΝΔ. Αλλά ψήφισε κάτι! Δε σου γουστάρει ο Παπ άσε που τον έχεις φάει στη μάπα 8 χρόνια; Δε σου γουστάρει η Χρύσα; Ούτε ο κυρ-Γιάννης; Ούτε κανείς; Άρα με το λευκό ή την αποχή στηρίζει κανείς τον κανένα; Όχι δα. Απλά νίπτει τας χείρας του για το αποτέλεσμα. Κατόπιν εορτής όμως δεν θα πρέπει να έχει και δικαίωμα δια να ομιλεί.