Της πλατείας το κάγκελο

Τα παιδιά της πλατείας Ναυαρίνου έχουν τη δική τους άποψη για τις αναπλάσεις και τα κάγκελα του Τσαλακωμένου...

Το εν λόγω κάγκελο, ενδεικτικό της νοοτροπίας μετατροπής των δημόσιων χώρων του κέντρου σε γκέτο, έχει πακτωθεί πάνω σε μιά άθλια τσιμεντοκατασκευή στα πεζούλια που περικλείουν τα ανάκτορα του Γαλερίου, με μοναδικό σκοπό να αποτρέψει τον κόσμο να κάθεται πάνω τους, όπως έκανε εδώ και δεκαετίες.

Σε στρατηγικά σημεία στον περίβολο, κάτι πομπώδεις και κακοεφαρμοσμένες μεταλλικές κατασκευές που κουμπώνουν πάνω σε κεκλιμένα τσιμεντένια μπλόκια παίζουν το ρόλο πινακίδων ξενάγησης στο χώρο. (εννοείται ότι είναι τόσο άβολες που δε μπορεί κανείς να καθήσει πάνω τους). Τα παιδιά τις περιποιήθηκαν κι αυτές, γεμίζοντάς τις με αφίσες, τις οποίες όμως ξεκόλλησαν τον τελευταίο καιρό, υποπτεύομαι για να αναδείξουν την κακογουστιά τους (χρωστάω φωτογραφία εδώ).

Λίγο παρακάτω, η ανάπλαση μετέτρεψε το παλιό πλινθοτσιμέντινο πλακόστρωτο σε μαρμαρένιο αλώνι, όπως ήταν αναμενόμενο. Από την πρώτη κιόλας μέρα, είδα να εξαπλώνονται τραπεζοκαθίσματα ανάμεσα στα υπερυψωμένα παρτέρια της Γούναρη, τα οποία φαίνεται να εξαφανίστηκαν προσωρινά, αλλά δεν αμφιβάλλω ότι θα επιστρέψουν (κι εδώ φωτογραφία).

Όσον αφορά την περίφημη "εξυγίανση": ούτε όσοι κάθονται στα πεζούλια της Ναυαρίνου είναι τζάνκια και ντήλερς, ούτε και πιστεύω πως το εμπόριο των ναρκωτικών στην πλατεία έχει πληγεί από τις "δημιουργικές παρεμβάσεις" του Δημάρχου (οι αστυνομικοί έτσι κι αλλιώς τη στήνουν συνήθως λίγο παραπάνω, στο σαντουϊτσάδικο, και στη συμβολή της Γούναρη με την Τσιμισκή, απ' όπου μπορούν να κάνουν χάζι απέναντι, στο χλιδάτο My Place).

Οι δημόσιοι χώροι δεν εξυγιαίνονται με κάγκελα και φαεινές ιδέες που σχεδιάζονται κι επιβάλλονται εκ του μακρόθεν. Η πλατεία έχει τη δική της ζωή, κι αν κάποτε την αφήσουν -οι διαβιώντες στο Πανόραμα- αρμόδιοι ν' ανθίσει, ίσως δώσει τις δικές της προτάσεις για να ομορφύνει η ζωή μας στο ιστορικό κέντρο (όπως οι συναυλίες και οι εκδηλώσεις που γίνονταν κάποτε συχνά στο βυθισμένο πλατειάκι και στα παρτέρια). Όμως, το μόνο που νοιάζει τη δημοτική αρχή είναι η εξάπλωση των τραπεζοκαθισμάτων, και η αντίστοιχη αύξηση των εσόδων από τους φόρους και τα χαράτσια. Μέχρις ότου όλοι οι δημόσιοι χώροι εκμηδενιστούν ή απαξιωθούν, και η μόνη επιλογή που μας μένει θα είναι πιό τραπέζι να διαλέξουμε, και τι καφέ να πιούμε.

Το έχω ξαναπεί, αυτός ο Δήμος δεν έχει δημότες, αλλά πελάτες. Να έκαναν τουλάχιστον καφέ της προκοπής τα μαγαζιά του...